Як каралі і калечылі,
не галасіла,
толькі тварам
сінім
прыпадала да зямліцы.
Гэтакую,
як той камень крамяністы,
сілу
мела
шчуплацелая
у целе
маладзіца.
Словам не азвалася
да ворагаў
ні разу
і павекаў не расплюшчыла.
Каму?..
Навошта?..
Заплаціла маладзіца
катам
за абразу
ня чым-небудзь,
а жыцьцём –
найдаражэйшым коштам.
Галасілі не равесьніцы –
бацькі, сястрыцы...
Покатам кацілася
над полем
галашэньне.
Ля вазёраў нашых
сініх,
паміж лозаў ніцых,
унураўся
неўтрапёны пошчак
у імшэньнік.
А лясы,
бары сунічныя,
на хіб зялёны
падымалі
і вышэй яго шпурлялі –
ўгору,
каб пачулі не адны мы –
цэлы сьвет...
мільёны...
пра вялікае
пад Менскам Беларускім
гора...
1941
|
|
